Πριν από τρία χρονιά, στην αρχή της μεγάλης κρίσης και της
έναρξης της μνημονιακής λαίλαπας, ο ελληνικός λαός ήταν εκείνος που
συκοφαντήθηκε οτο σύνολό του. Ξένοι παράγοντες, διεθνή μέσα ενημέρωσης, κυρίως
ευρωπαϊκά και προεχόντως γερμανικά, απέδωσαν απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς
στους Ελληνες πολίτες, αποκαλώντας τους τεμπέληδες του Νότου, απατεώνες,
διεφθαρμένους. Χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, όλοι μπήκαμε στον ίδιο ντορβά. Ο
διασυρμός έπρεπε και ήταν καθολικός.
Στην ίδια θέση βρέθηκαν, άλλωστε, όλοι οι λαοί του
ευρωπαϊκού Νότου, καθώς θεωρήθηκαν εκ προοιμίου «ένοχοι», με την «τιμωρία» να
μοιάζει περίπου ως αναγκαίο κακό, ως θεία δίκη και λύτρωση μαζί. Κάτι ανάλογο
έγινε και στη συνέχεια, όταν στο στόχαστρο μπήκαν άλλες, ειδικότερες
κατηγορίες πολιτών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, για παράδειγμα, όχι μόνο στην
Ελλάδα, έγιναν αντικείμενο έντονης κριτικής. Εγιναν ξαφνικά, εν συνόλω,
κοπανατζήδες, επίορκοι, διεφθαρμένοι, «πελάτες» του φαυλοκρατικού κομματικού
συστήματος, εχθροί του δημοσίου συμφέροντος.