Ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες κι αυτή η χρονιά. Τελειώνει το 2020 αφήνοντας πίσω του μελαγχολικές αναμνήσεις. Κι ας είχε ξεκινήσει πολύ όμορφα. Ήρθε εκείνος ο σκληρός Μάρτης, τότε που συνειδητοποιήσαμε όλοι μας βίαια ότι δεν μπορούσαμε ξαφνικά να συνεχίζουμε την ανέμελη καθημερινότητά μας κι ότι είχαμε πια την υποχρέωση να προσέχουμε με ποιους συναναστρεφόμαστε, όχι για το δικό μας καλό μονάχα, αλλά και για το δικό τους και όλων μας. Ήρθε η πανδημία να μας εξαναγκάσει ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, για να μπορέσουμε να τη σώσουμε από τον αόρατο, αλλά τόσο επιθετικό εχθρό.
Δεν ήταν εύκολη η προσαρμογή, γιατί ζούσαμε κάτι εντελώς καινούργιο, χωρίς την παραμικρή προηγούμενη εμπειρία. Οι οδηγίες των ειδικών έμοιαζαν με ευαγγέλιο απαραβίαστο. Τις δεχθήκαμε στωικά και κλειστήκαμε στα σπίτια μας για δυο μήνες την άνοιξη, χωρίς ανέμελες βόλτες στην ανοιξιάτικη φύση που μας χαμογελούσε αμήχανα, χωρίς να γιορτάσουμε το Πάσχα με τους φίλους και τις παρέες μας.
Το χειρότερο όμως απ' όλα ήταν ότι έκλεισαν τα σχολεία. Όσοι για λόγους υπηρεσιακούς πηγαίναμε στο έρημο κτίριο ούτε που τολμούσαμε να σταθούμε δίπλα δίπλα απ' το φόβο του θανάσιμου ιού. Γυρνάγαμε στους άδειους διαδρόμους και στις εγκατελειμμένες αίθουσες αναζητώντας επίμονα να ζωντανέψουν οι ψευδαισθήσεις μας και να δούμε ξαφνικά μπροστά μας τις αγαπημένες μορφές των μαθητών μας. Μάταιη προσδοκία. Ο καιρός περνούσε μέσα στην αφόρητη μοναξιά των γκρίζων τοίχων.
Τα σχολεία ξανάνοιξαν, οι μαθητές ξαναγύρισαν ανόρεχτα στις σχολικές αίθουσες. Δεν υπήρχε πια εκείνη η σπιρτάδα, η ζωηράδα, οι σκανδαλιάρικες φωνές. Μελαγχολία και φόβος και ατέλειωτες προφυλάξεις. Η χρονιά τέλειωσε με μια αίσθηση απόλυτης διάλυσης και παρακμής, με λιγοστούς μαθητές να εμφανίζονται στο σχολείο. Όλα πήραν το δικό τους δρόμο το καλοκαίρι που ακολούθησε μέσα σε μια ψεύτικη αίσθηση χαλαρότητας και κανονικότητας.
Τα σχολεία ξανάνοιξαν. Τα μαθήματα ξεκίνησαν με μύριες προφυλάξεις. Προστέθηκε και η υποχρεωτική μάσκα την ώρα του μαθήματος, αλλά λίγο αργότερα και στα διαλείμματα. Μίζερη καθημερινότητα με κρυμμένες γκριμάτσες και αόρατα χαμόγελα. Χωρίς ωστόσο αυτό να ήταν το τέλος του εφιάλτη. Γιατί σύντομα τα σχολεία έκλεισαν και πάλι κι ακόμη παραμένουν, σχεδόν δυο μήνες ήδη, κλειστά. Κλειστά, αλλά με "κανονικά" μαθήματα από μακριά! Μέσω της τεχνολογίας και του διαδικτύου. Κακήν κακώς επιστρατεύτηκαν όλοι οι εκπαιδευτικοί, ήξεραν δεν ήξεραν από τη σχετική τεχνολογία, χωρίς πάντως καμία εκπαίδευση, και έστησαν τις εικονικές τους αίθουσες προσπαθώντας να επικοινωνούν καθημερινά με τους μαθητές τους. Ήταν μια δύσκολη εμπειρία κι αυτή. Γιατί η τεχνολογία όσο και να έχει προοδεύσει, αδυνατεί να εξυπηρετήσει όλες τις ανάγκες και κυρίως αδυνατεί και θα αδυνατεί πάντα να δημιουργήσει αληθινό μάθημα σαν κι αυτό της ζωντανής επαφής στην αίθουσα του σχολείου ανάμεσα στο δάσκαλο και στο μαθητή. Κι αυτή η ζωντανή επαφή, το αληθινό μάθημα, είναι που λείπει τόσον καιρό πια.
Οι τοίχοι του σχολείου παραμένουν γυμνοί και μίζεροι. Η εκκωφαντική σιωπή σε κάθε γωνιά, σε κάθε αίθουσα, στα εργαστήρια, στη βιβλιοθήκη μοιάζει με ψιθυριστό παράπονο για την αβάσταχτη απουσία, για το απόλυτο κενό. Ως πότε;
